در جنوب غربی ایالات متحده:
جان وارن گیتس سیم خاردار را برای Washburn و Moen در میدان نظامی، سن آنتونیو، تگزاس در سال 1876 به نمایش گذاشت.
تظاهراتی که نشان می داد گاوها توسط نوع جدید حصار کشی محدود شده بودند، بلافاصله با دعوت به هتل منگر برای سفارش دادن دنبال شد.
گیتس متعاقباً با Washburn و Moen و Isaac Ellwood اختلاف پیدا کرد او به لوئیس و شرکت سیم خاردار جنوبی را تأسیس کرد که به بزرگترین تولید کننده سیم خاردار در تبریز بدون مجوز یا “بوتلگ” تبدیل شد.
یک تصمیم دادگاه منطقه ای ایالات متحده در سال 1880 اعتبار پتنت گلیدن را تایید کرد و در واقع یک انحصار را ایجاد کرد این تصمیم توسط دادگاه عالی ایالات متحده در سال 1892 تأیید شد.
در سال 1898 گیتس کنترل Washburn و Moen را به دست گرفت و انحصار فولاد و سیم آمریکا را ایجاد کرد که بخشی از شرکت فولاد ایالات متحده شد.
این منجر به مناقشاتی شد که به عنوان جنگ های منطقه ای بین دامداران و کشاورزان در اواخر قرن نوزدهم شناخته می شود.
اینها شبیه به اختلافاتی بود که از قوانین محوطه در انگلستان در اوایل قرن هجدهم ناشی شد این اختلافات قاطعانه به نفع کشاورزان حل و فصل شد و مجازات های سنگینی برای قطع سیم خاردار تعیین شد در عرض 2 سال، تقریباً تمام محدوده باز تحت مالکیت خصوصی حصار کشی شد.
به همین دلیل، برخی از مورخان پایان دوران غرب قدیم در تاریخ آمریکا را به اختراع و متعاقب آن تکثیر سیم خاردار نسبت داده اند.
مهم ترین و وقت گیرترین قسمت حصار سیم خاردار ساخت پایه نبشی و مجموعه بادبند است.
یک حصار سیم خاردار تحت کشش فوق العاده ای است، اغلب تا نیم تن، و بنابراین تنها وظیفه ستون گوشه مقاومت در برابر کشش دهانه های نرده متصل به آن است مهاربند، ستون گوشه را عمودی نگه می دارد و از ایجاد سستی در حصار جلوگیری می کند.
پایه های مهاربند در حدود 2.5 متر (8 فوت) از تیرک گوشه در خط قرار می گیرند یک مهاربند فشاری افقی، بالای دو پایه را به هم وصل می کند و یک سیم مورب، بالای پایه مهاربند را به پایین میله گوشه متصل می کند.
این سیم مورب از خم شدن پایه مهاربند جلوگیری می کند و این به نوبه خود به مهاربند افقی اجازه می دهد تا از خم شدن تیر گوشه به پایه مهاربند جلوگیری کند.
هنگامی که دهانه سیم خاردار از 60 متر 200 فوت بیشتر شود، از مجموعه دوم تیرهای مهاربند که یک مهاربند دوتایی را تشکیل می دهند استفاده می شود.
